Η Φοίβη Γιαννίση γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. (1988), και υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή στην περιοχή "Langues, histoire et civilizations des Mondes Anciens" στο Πανεπιστήμιο Lyon II- Lumiere το 1994. Είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στις γνωστικές περιοχές του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και της πολιτισμικής ανθρωπολογίας, και μέλος της ομάδας δράσεων στην πόλη "Αστικό Κενό". Ιδρυτικό μέλος και συνεκδότρια του περιοδικού "Μαύρο Μουσείο", τη δεκαετία του '80, έχει εκδώσει τiς ποιητικές συλλογές "Αχινοί" (Αθήνα, 1995), "Ραμαζάνι" (Αθήνα 1997), "Θηλιές" (Νεφέλη, 2005) και "Ομηρικά" (Κέδρος, 2009), “Τέττιξ” (Γαβριηλίδης, 2012). Το επόμενο βιβλίο της με τίτλο “Ραψωδία” είναι υπό έκδοση. Στο πλαίσιο της 1ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας, συμμετείχε στο project Karaoke Poetry Bar (12-18/11/2007). Εκτός από την ποίηση ασχολείται με το δοκιμιακό λόγο περί ποιητικής (σχέση ποίησης με κατασκευή, χώρο, τοπίο, σώμα, φωνή). Στο βιβλίο της "Recits des voies: chant et cheminement en Grece archaique", Grenoble, 2006, επικεντρώνεται στην ποιητική της οδού στην αρχαϊκή λυρική ποίηση. Τα τελευταία χρόνια ερευνά το θέμα της εκφώνησης ποίησης με δράσεις απαγγελίας in situ. Μαζί με τον Α.Tzonis είναι συγγραφέας του βιβλίου: "Classical Greek Architecture: The Construction of the Modern", Flammarion, 2004 (κυκλοφορεί επίσης σε γαλλική και γερμανική μετάφραση). Το καλοκαίρι του 2010 ήταν επιμελήτρια-επίτροπος, μαζί με τον Ζήση Κοτιώνη, της ελληνικής συμμετοχής στη 12η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, κατασκευάζοντας το έργο με τίτλο "Κιβωτός: Παλαιοί Σπόροι για Νέες Καλλιέργειες", το οποίο εκτέθηκε μεταξύ 30.3 - 22.5.2011 και στο Μουσείο Μπενάκη. Είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του εξαμηνιαίου περιοδικού ΦΡΜΚ για την ποίηση, την ποιητική και τα εικαστικά.

www.phoebegiannisi.net

«Με ρήματα να μιλάς, τα ρήματα είναι οι λέξεις»
Σε γλώσσα λιτή, απέριττη, έντεχνα απογυμνωμένη, τα πυκνά, μινιμαλιστικά ποιήματα της Γιαννίση διερευνούν με αφοπλιστική αμεσότητα τη σχέση της γλώσσας με τα πράγματα και τον φυσικό κόσμο. Οι φαινομενικά ασύνδετες εικόνες- που συχνά μοιάζουν με ονειρικές ψηφίδες- τις οποίες αποτυπώνει με χειροτεχνική επιμέλεια, γίνονται η αφορμή για μια εξπρεσιονιστικού τύπου απεικόνιση του κόσμου.” Χάρης Βλαβιανός, εφημερίδα Τα Νέα, 25-04-08

Υποβαθμίζοντας την όραση η Γιαννίση καταφέρνει να επικοινωνήσει με λέξεις τη λειτουργία των άλλων αισθήσεων, της ακοής και της όσφρησης, αλλά πρωτίστως της αφής. Το σώμα του αναγνώστη, παρασύρεται μέσα στα κείμενα και αφήνεται στα χάδια και σε άλλες πιο σκληρές απτικές λειτουργίες αυτών των λέξεων, μέχρι να βρεθεί σ' ένα περιβάλλον όπου λειώνουν τα όρια του χώρου και όπου σημασία δεν έχουν τα όρια, αλλά η συνέχεια. Εδώ οι λέξεις ηχούν και εισπνέονται σαν συνεχές ρεύμα από το στόμα του ποιητή. Εχουμε να κάνουμε με το παράδοξο ενός σχεδόν προφορικού βιβλίου. …
Η Γιαννίση υλοποιεί κυριολεκτικά την πυρηνική λειτουργία του λυρισμού που είναι η περιδίνηση, η διάλυση των ιδαιτεροτήτων μέσα στην πλέξη του ήχου και της εμπρόθετης χρήσης της γλώσσας. …  Καταφέρνει να κάνει ποίηση, και μάλιστα λυρική, με ένα ιδιώμα μη μεταφορικό, αλλά εξορίσσοντας τη βαθιά επικλητική διάσταση της γλώσσας με ένα απόλυτα σύγχρονο και σχεδόν πεζό λεξιλόγιο.
(Kατερίνα Ηλιοπούλου, ποιήτρια, ηλεκτρονικό περιοδικό e-poema, 2010)