ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΛΟΣ |
|
|
Ο Παναγιώτης Ιωαννίδης γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα, όπου και ζει. Έχει εκδώσει δύο βιβλία με ποιήματα: Το σωσίβιο (Καστανιώτης, 2008, β' έκδ.: 2009), Ακάλυπτος (Καστανιώτης, 2013). Πέρα από δημοσιεύσεις σε διάφορα περιοδικά από το 1996, τα ποιήματά του παρουσιάστηκαν στο Umeå Littfest (Σουηδία, 2014), στις εκδηλώσεις «16 Νέοι 'Ελληνες Ποιητές» της Θεατρικής Εταιρείας "Πράξη" (1997), και έλαβαν το Β’ Βραβείο στην «Πρώτη συνάντηση νέων δημιουργών (Σχολή Βακαλό)» (1998). Έχουν επίσης μεταφρασθεί στα αγγλικά, τα σουηδικά και τα τουρκικά. Aπό το 1995, δημοσιεύει τακτικά, σε περιοδικά, μεταφράσεις αγγλόφωνων ποιητ(ρι)ών: Robert Creeley, Elaine Feinstein, Thom Gunn, David Harsent, Seamus Heaney, Andrew Motion, Fiona Sampson, Michael Symmons Roberts. Είναι υπεύθυνος για την ποίηση στο μηνιαίο περιοδικό “The books' journal”, και μέλος της ομάδας βασικών συνεργατών του περιοδικού 'για την διερεύνηση του ποιητικού φαινομένου', “Φάρμακο”. Από το 2011, διοργανώνει και επιμελείται την σειρά μηνιαίων ποιητικών αναγνώσεων, "Με τα λόγια (γίνεται)". Στις εκδηλώσεις αυτές –που έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορους χώρους– αφενός διαβάζουν ποιήματά τους οι ίδιοι οι ποιητές διαφορετικών γενιών, αφετέρου ακούγεται ξένη ποίηση, στο πρωτότυπο και στην ελληνική της μετάφραση. Ασχολείται με την διδασκαλία της ποίησης ως δημιουργικής γραφής σε ενήλικες και παιδιά. Το ενδιαφέρον του για την σχέση της ποίησης με τις εικαστικές τέχνες έχει οδηγήσει σε διάφορα έργα, αρκετά εκ των οποίων σε συνεργασία με εικαστικούς καλλιτέχνες: π.χ. "blind date #12" (2006), 2η Μπιεννάλε της Αθήνας (2009).
“Ούτε μια λέξη περιττή, ούτε ένας στίχος ξεκούρδιστος. Κι όμως (ή: γι’ αυτό ακριβώς) η αναγνωστική συγκίνηση περισσεύει.”
– Μαρία Τοπάλη (ποιήτρια, κριτικός), 2013 “Ο Ιωαννίδης μοιάζει σε γενικές γραμμές να χτίζει τα ποιήματά του γύρω από ένα στοίχημα αποσιώπησης: για το πώς δεν θα προδώσει την ιστορία αφηγούμενος. Το ποίημα διατηρεί στον πυρήνα του τη φροντίδα εκείνου που βλέπει και διασώζει ακόμη και τα πιο ταπεινά ή διακριτικά συμβάντα, εκείνα που η φύση τους είναι τέτοια που δεν τα συγκρατεί καν το δίχτυ του λεκτικού. [...] Σκιάζοντας, μιλώντας υπαινικτικά ή και αποσιωπώντας τελείως, ο Ιωαννίδης αναδεικνύει αυτά τα επιλεγμένα θραύσματα, χτίζει την ένταση και το αίνιγμα μέσα σε προσεκτικές γλωσσικές κατασκευές, που αποτελούν άλλοτε την κορυφή ενός παγόβουνου και άλλοτε έναν λεπτό ιστό που κρύβει ένα μεγάλο θήραμα, το οποίο μόνον υπονοείται.”
– Κατερίνα Ηλιοπούλου (ποιήτρια, κριτικός), 2014
“Η λέξη-κλειδί στη δική του λογοτεχνική διαδρομή είναι "αφαίρεση". Στον αντίποδα των εκτεταμένων μεταμοντέρνων αφηγήσεων, τόσο δημοφιλών σήμερα, η ποίηση του Π.Ι. είναι μοντέρνα όπως η γλυπτική του Henry Moore. [...] Η αφαίρεση στον Π.Ι., όπως λ.χ. στον Στάμο ή στον Mark Rothko, δεν είναι συμπτωματική αλλά οργανική. Συμβάλλει στη δημιουργία ενός υβριδικού είδους, ταυτόχρονα "ποιήματος" και αινίγματος/αλγόριθμου, με εννοιολογικές και γλωσσικές συνέπειες.” – Σωκράτης Καμπουρόπουλος (πρώην ειδικός σύμβουλος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου), 2014
|
