Ο Γιώργος Χαντζής γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλοσοφία (Πανεπιστήμιο Αθηνών) και Μετάφραση Αγγλικής Λογοτεχνίας (ΕΚΕΜΕΛ). Συνεργάστηκε με τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής και το περιοδικό Ποίηση και σήμερα γράφει κριτική ποίησης για την Ελευθεροτυπία και το περιοδικό Ποιητική. Από το 2006 έως το 2009 διεύθυνε την σειρά Σύγχρονες Αναγνώσεις Ποίησης στο φιλοσοφικό καφέ Dasein όπου σύγχρονοι έλληνες ποιητές συζητούν ζητήματα ποιητικής και διαβάζουν αδημοσίευτα έργα τους. Από το 2009 συμμετέχει στην ομάδα Poetry now που στόχο έχει να διευρύνει και να επεκτείνει τις ποιητικές δράσεις. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα σουηδικά και έχουν επιλεχθεί για δύο ανθολογίες σύγχρονης ελληνικής ποίησης Karaoke poetry bar εκδ. Futura 2007 και Ανθολογία Νέων Ποιητών: Το καινούργιο εντός και πέραν της γλώσσας επιμ. Hellenic Quarterly εκδ. Γαβριηλίδη 2009. Έχει μεταφράσει ποιήματα του αμερικανού ποιητή Α.R.Αmmons και έχει δημοσιεύσει δοκίμια σχετικά με ζητήματα ποιητικής. Εκπονεί την διδακτορική διατριβή του στο πεδίο της αισθητικής φιλοσοφίας. Το τελευταίο του βιβλίο ποίησης έχει τίτλο Μπέλλα Μπουμ (Publibook, 2011). Είναι παντρεμένος κι έχει δύο παιδιά.

http://giorgoshantzis.blogspot.com/

---------------------------------

Θηριώδης αταξία

Πολύ πιο εσωστρεφής ο Γιώργος Χαντζής, που έχει γεννηθεί το 1972, δηµιουργεί µε το βιβλίο του Μπέλλα Μπουµ µια καθαρώς µεταµοντέρνα σύνθεση, που ενσωµατώνει στο εσωτερικό της τα πιο απρόσµενα και ετερογενή υλικά: από στοιχεία ηµερολογίου και λογοτεχνικού ή φιλοσοφικού δοκιµίου έως πολλαπλά ηχητικά και οπτικά παιχνίδια, που καταλήγουν σε µια πολυεπίπεδη έκφραση, η οποία αλλάζει συνεχώς κλίµα και τόνο, απαγορεύοντας στον αναγνώστη να εφησυχάσει έστω και µία στιγµή.

Ο Χαντζής δεν παύει σε όλο το µήκος της συλλογής του να αναρωτιέται για τις δυνατότητες και τα όρια της ποιητικής τέχνης (αν µπορούµε όντως να µιλάµε ακόµη για µια τέτοια τέχνη), µετατρέποντας τον σκεπτικισµό και τον αυτοσαρκασµό του σε οργανική παράµετρο του ύφους του. Και θέλω στο σηµείο αυτό να επισηµάνω ότι η θηριώδης αταξία µε την οποία εµφανίζεται το Μπέλλα Μπουµ αποκαλύπτει στην πραγµατικότητα τη σοφά προµελετηµένη τάξη του, που δεν έχει στερήσει από τον ποιητή ούτε κατ’ ελάχιστον τις ελευθερίες του. Ο Χαντζής καταφέρνει να κάνει ποίηση µε ιδέες και αυτό σίγουρα δεν είναι το ευκολότερο πράγµα του κόσµου.

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου - ΤΟ ΒΗΜΑ 31/07/2011

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=413383
_________

Ελπιδοφόρο ξεκίνημα

O νέος ποιητής Γιώργος Χαντζής (1972) γερά ριζωμένος στην αυτονομία ενός μέλλοντος, σφετερίζεται αυτό το μέλλον «ως ταύτιση με το μυστήριο, που συγκινημένος/ θα αποκωδικοποιήσει όχι ο προφήτης/ ή ο ερωτευμένος, αλλά εκείνος που ψιθυριστά/ δοκιμάζει μία γλώσσα μαριναρισμένη/ στους αλμυρούς χυμούς και στον φαιό πολτό». Η πρωτοκαθεδρία του εγκεφάλου στην ποιητική δημιουργία (θυμίζει έντονα τον καθιερωμένο σύγχρονό μας Γερμανό Ντουρς Γκρύνμπαϊν, 1963), με πρόδηλες φιλοσοφικές-ερευνητικές προθέσεις, εξισορροπείται με καινοτόμο επιλογή: τη συνθήκη της πατρότητας -μιας πατρότητας βρέφους, έντονα καθημερινής και σωματικής- ως αφηγηματικής ραχοκοκαλιάς της ενιαίας σύνθεσης «Μπέλλα Μπουμ», που συνιστά το ντεμπούτο του.
Και από την άποψη αυτή μεταμοντέρνος (ο αντι-λυρικός νεαρός πατέρας βρέφους ή νηπίου δεν υπήρξε αυτονόητο ποιητικό υποκείμενο - και όχι μόνο στα καθ' ημάς), ο Χαντζής πραγματοποιεί περισσότερα από ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα: καταθέτει εξαρχής ύφος και περιεχόμενο διακριτό και κατασταλαγμένο (η κριτικογραφία του και η δραστηριοποίησή του γύρω από το ποιητικό «Καφενείο Νταζάιν» μετρούν ήδη χρόνια και συναπαρτίζουν, με την πρώτη του ποιητική συλλογή, προφίλ υπολογίσιμου «παίκτη»).

Μαρία Τοπάλη - Καθημερινή 25/09/2011

http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_11_25/09/2011_457025
____________

«Ρήσεις, λύσεις κι ευτυχείς περιδινήσεις»

Λευκός, άνδρας μικροαστός με λογοτεχνικές ανησυχίες, έτσι μας συστήνει τον ήρωά του μόνο και μόνο για να τον εκθέσει σαν υπόδειγμα (specimen) σε μια πολύπλευρη θεώρηση χωρίς υπερβατικό σημαινόμενο (ποια εμπειρία, ποιος έρωτας, ποια πατρότητα, ποια δημιουργία). Σε ορισμένες στιγμές αποκτά έναν θρηνητικό τόνο για το καλούπι των εμπειριών που φόρεσε ή του φορέθηκαν, που γλίστρισε ανεπαίσθητα και «βρήκε εκεί τον εαυτό του» και τώρα ξεσκεπάζει χωρίς να υπάρχει ανατροπή ούτε αντικατάσταση.
Ο εαυτός είναι μια αυταπάτη, φαίνεται να επαναλαμβάνει με διάφορους τρόπους, ενώ παραπατά αποδεχόμενος τη ρευστή και σαθρή φύση των μέσων του. Επιδεικνύει μια σχεδόν ανελέητη δυσπιστία στην διαδικασία της ανάμνησης προσπαθώντας σε κάθε περίπτωση να απογυμνώσει την κατασκευή, τον σκηνοθέτη, τον περφόρμερ, αλλά ακόμα και τις θεμελιακές σχέσεις με τη φύση. Οι σχέσεις είναι όλες διαμεσολαβημένες, ζούμε σε μια έρημο γλώσσας όπου κάθε υλικότητα έχει κονιορτοποιηθεί από τον γλωσσικό μηχανισμό που αλέθει τα πάντα. Ο ήρωάς του παραμένει στα χαρακώματα εναργής και ετοιμοπόλεμος και κάπως ενοχλητικά σκίζει κάθε φορά το σεντόνι όπου προβάλλεται το θέατρο σκιών φωνάζοντας «δες είναι μόνο προβολή!» […]
Δημιουργείται έτσι ένα πολύσημο περιβάλλον, όπου το άγχος της ταυτότητας περιπλέκεται με μια περιχαρή αποδοχή της δίνης των δεδομένων και των αντιλήψεων. Παρ’όλη την απροσδιοριστία του νοήματος των εμπειριών του, σαν γενναίος μαθητευόμενος μάγος, αλλά και δεξιοτέχνης που δεν πιστεύει πολύ στον εαυτό του, σερβίρει κάθε τόσο αυτά τα δίστιχα χτυπώντας μια στο καρφί και μια στο πέταλο εξακοντίζοντας την γλώσσα του και την ποιητική του, ρισκάροντας χοντρά, επανασυστήνεται και ελέγχει παλαιότερες πεπειθήσεις και γεγονότα ταυτοποίησης, παρουσιάζοντας έναν περφόρμερ εαυτό, αποκεντρωμένο και πολλαπλό. […]
Αποφεύγει τις μεταφορές, απεκδύεται τις παρομοιώσεις και τα επίθετα, χρησιμοποιεί την μετωνυμία, την συνεκδοχή και την παρατακτική δομή στη σύνταξη, δημιουργώντας κείμενα με αρκετά δύσκολη πρόσληψη και μια αίσθηση ανοίκειου. Με αυτό τον τρόπο νομίζουμε ότι βρίσκεται κοντά στη σχολή των New American Poets και κυρίως στην ποίηση του Τζων Άσμπερυ (John Ashberry). Τα λογοπαίγνια, οι συνηχήσεις, οι διακοπές στην συνέχεια των συλλογισμών που ακολουθούνται από άλλους σαν κολάζ ελεύθερων συνειρμών, η παρωδία και το χιούμορ είναι τα δομικά υλικά του ποιητικού σχεδίου του.

 

Κατερίνα Ηλιοπούλου – the bοοks’ journal τ. 12 Οκτώβριος 2011
________

Το "Μπέλλα Μπουμ" είναι ένα μικρό και λιτό βιβλίο, που μέσα από δεκαεφτά ποιήματα πραγματεύεται την εμπειρία της πατρότητας. Και το κάνει αυτό με τρόπο απρόσμενα πρωτότυπο, μέσα από αναδρομές στο παρελθόν (του πατέρα) και προβολές στο μέλλον (της κόρης), μέσα από θραύσματα εικόνων και λέξεων, μέσα από στίχους αποσπασματικούς, που μπλέκουν λόγια, απλή, ακόμα και επιστημονική γλώσσα (αλλά και αργκό και αγγλικά και γαλλικά -με ελληνικά γράμματα!-, στίχους τραγουδιών, ακόμα και... μωρουδιακά)[…] Kι ενώ ο στίχος του Χαντζή είναι ελεύθερος μέχρι εκεί που δε παίρνει κι η γλώσσα του ώρες-ώρες στρυφνή και δύσκολη, η συγκίνηση/τρυφερότητα του θέματος αδυνατεί να κρυφτεί πίσω απ' το εγκεφαλικό περιτύλιγμα και η συνολική εικόνα του βιβλίου είναι γοητευτική.

Mαρία Τσουκανά

http://www.captainbook.gr/article/5759