Η Μαρία Τοπάλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964. Σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε της Φρανκφούρτης (διδακτορική διατριβή, υπότροφος Ιδρύματος Ντάιμλερ-Μπεντς). Από το 1996 δημοσιεύει κριτική ποίησης για το περιοδικό Ποίηση και για το διάδοχο έντυπό του Ποιητική. Γράφει επίσης κριτική λογοτεχνίας για την εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής. Από το 2006 μέχρι το 2008 δίδαξε μετάφραση ποίησης στο γερμανικό τμήμα του ΕΚΕΜΕΛ (Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης, Λογοτεχνία και Επιστήμες του Ανθρώπου). Το χειμερινό εξάμηνο 2007-2008 δίδαξε το μάθημα «Χώρος και Ποιητική» στο τμήμα Αρχιτεκτόνων-Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Η πρώτη συλλογή ποιημάτων της με τίτλο Σερβίτσιο Τσαγιού δημοσιεύτηκε το 1999. Η δεύτερη με τίτλο Λονδίνο και άλλα ποιήματα δημοσιεύτηκε το 2006, έτυχε θερμής υποδοχής από την κριτική και συμπεριλήφθηκε στη Μικρή Λίστα των βραβείων του περιοδικού Διαβάζω. Ποιήματά της μεταφράστηκαν στα Γερμανικά και στα Ιταλικά. Τα επόμενα βιβλία της είναι Βερμίου, Κατάβαση,(υπότιτλος, ποίημα) (Πατάκης, 2010), Ο χορός της μεσαίας τάξης (Οκτώ, 2012), Για τέσσερα χέρια, (μαζί με τον Κωνσταντίνο Ματσούκα, Γαβριηλίδης 2013). Μεταφράζει ποίηση και πρόζα από τα Γερμανικά, μεταξύ άλλων επιλεγμένα ποιήματα των Μπρεχτ, Χούχελ, Λάσκερ-Σούλερ καθώς και τις Ελεγείες του Ντουίνο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε (Πατάκης, 2011). Έχει μεταφράσει επίσης έργα των Γιάκομπ Μπούρκχαρτ, Γιούργκεν Χάμπερμας, Χανς Μάγκνους Έντσενσμπέργκερ και Μαξ Φρις.
Είναι παντρεμένη και έχει δυο κόρες. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών.

Για το έργο της Μ.Τ. η κριτική σημειώνει:

«…ενός πολύ προσεκτικά σχεδιασμένου ποιητικού παιχνιδιού, που έχει ήδη αποδώσει τους γόνιμους καρπούς του, ενόσω μας φανερώνει και πλήθος ευοίωνες υποσχέσεις για τον μέλλον.» (Β. Χατζηβασιλείου, περιοδικό Ποίηση, τ. 28, φθινόπωρο-χειμώνας 2006)

«…φεμινιστικός ίμερος της ποιήτριας – ίμερος που δεν αποστέργει το χιούμορ…» (Α. Μπελεζίνης, Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη, 1.9.2006)

«…ποίησης εντόνως φεμινιστικής και βαβελικής. Η ροπή της Τοπάλη προς τον σύγχρονο φεμινισμό –ένα φεμινισμό που, για να αναφέρω τα απώτατα όρια, προϋποθέτει τον Λακάν και τον Φουκό– είναι προφανής και απροκάλυπτη. Και στα ποιήματα και στα κριτικά της κείμενα…» (Α.Μπελεζίνης, Καθημερινή, 8.8.2006