ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΗ

Ο ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΣ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΣ

Ο Ετεοκλής και o Πολυνείκης αλληλοσφαγιάστηκαν.

Η Αντιγόνη χτίστηκε ζωντανή.

Η Ισμήνη πήρε από το χέρι τον πατέρα
και πορεύτηκε μαζί του.

Ο τρίτος γιός του Οιδίποδα έμεινε στην πόλη.

Μελέτησε πολύ, έκανε γερές σπουδές.
Επιδόθηκε σ’ ένα σωρό αθλήματα.
Υπήρξε κοινωνικός αποφεύγοντας τις υπερβολές.
Τα γράμματα, ήταν η μεγάλη του αγάπη.

Έγινε το δεξί χέρι όλων των βασιλέων που ακολούθησαν.
Παντρεύτηκε τις κόρες τους.
Βασίλεψε ο ίδιος σε κρίσιμες, μεταβατικές
περιόδους.

Δεν έκανε πολέμους.
Πάντοτε ευγενής με άντρες και γυναίκες.
Δεν τραγουδούσε, παρακολουθούσε ωστόσο συστηματικά
Τις συναυλίες. Λάτρευε διακριτικά τις τραγουδίστριες.
Δεν χρησιμοποιούσε ποτέ λέξεις όπως «λατρεύω».

Πολλές γυναίκες πρόθυμα θ’ ακουμπούσαν
τον άσπρό τους λαιμό στα γόνατα του.
Κερνώντας τον αίμα για να του χαρίσουν λίγο χρώμα.

Όμως αυτός χαμογελούσε τους χάιδευε τα μαλλιά.

Συμπαγής μέσα στις σκέψεις του.

Αδιαπέραστος.

Ούτε που θα σου περνούσε από το μυαλό, αν τον γνωρίζες.
Ότι αυτός ο άντρας θήλασε το καυτό σκοτάδι.

Απ’ το υπέροχο στήθος της Ιοκάστης.

(Η ΡΑΨΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ)

Θυμώνει με τους άντρες
που κοιτάνε τα ωραία πόδια αλλά οι άντρες
δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, γιατί μεγάλωσαν
με τη γραμματική του παρελθόντος
κι αν την εγκαταλείψουν, υπάρχει κίνδυνος
να χάσουν εντελώς τα λόγια τους : και ποια είσαι εσύ;
που τους αποκαλείς «βωβούς»; και ποιος να σ’
έχρισε άραγε «Άγγελο της Νέας Γραμματικής»;
Στο διάβολο τα λόγια και τα βλέμματα:
όλα τους τα φτερά στον άνεμο, δίχως οστά και δίχως αίμα,
δίχως νερό και δίχως πέτρα. Προσηλώσου χαμηλά:
η εύφορη λάσπη συνομιλεί με τον Ήλιο,
να τα πόδια σου, να και το κεφάλι.
Οι άνθρωποι, είτε χοντροί, είτε αδύνατοι,
είναι λεπτές κλωστές : δεν μπορούν να δώσουν δίκιο ή άδικο.

Αν βγούμε έξω κι από την αγάπη της Μητέρας
θα γνωρίσουμε το ποθητό χώρο* Θερμά
συγχαρητήρια! Τέρμα οι λύπες: η αγάπη της Μητέρας
είν’ η πηγή της κάθε θλίψης (σύμφωνα ωστόσο με μια
παρωχημένη πάντως, θεωρία, πηγή της κάθε θλίψης είναι,
αντίθετα, η έλλειψης της). Ας διώξει λοιπόν κάποιος
αυτές τις οκνές αγελάδες από το μυαλό μου,
αγελάδα-Ινδία, μπιφτέκι-Ευρώπη, ένας νέος κόσμος
ανέτειλε. oh, what a joy! Όμως οι άντρες εξακολουθούν
να σ’ εκνευρίζουν τρώγοντας με τα μάτια τα ωραία σου
πόδια
σα να ‘τανε μπιφτέκια. Και ποιος θα σε πει τώρα «νεράιδα
μου»
στη Γραμματική της Πεταλούδας, ποιος
θα σε νοιώσει με τα φτερά της λιβελούλας, ποιος
θα γονατίσει και ποιος
όρθιος θα σταθεί μετά μπροστά σου
και σε ποιο ιδίωμα θα σου μιλήσει;

Πνίγεται στην αγωνία σου η Ποίηση. όπως
η κιτρινόμαυρη σφήγκα στον ακίνητο βυθό
του σκοτεινού αναψυκτικού.

*αποκληθέντα και «κενό» η «έρημη χώρα» σε καιρούς περισσότερος
θρησκόληπτους.

«Λονδίνο και άλλα ποιήματα», Νεφέλη 2006

ΕΝΥΠΝΙΟΝ ΣΕ ΓΑΛΑΖΙΟ ΦΟΝΤΟ

...να κατεβαίνεις εντός σου τις σκάλες
και να σβήνεις τα φώτα.

Κι αν δεν τα σβήσεις,
πάλι μονάχα σκοτάδι θα βρεις.
Κι ύστερα πιο βαθιά, πυκνότερο σκοτάδι,
όπως στου δράκου τη σπηλιά.

Εγώ, ο Άη Γιώργης, θα λυτρώσω την Πεντάμορφη,
που την κρατώ αιχμάλωτη στα σπλάχνα μου
εγώ, ο Δράκος.

«Σερβίτσιο Τσαγιού», Νεφέλη, 1999