( από το Έκαστος εφ’ ω ετάφη)

Το εφικτό πάντα με κούραζε

πάντα με ξενέρωνε

και η τέχνη του

η λεγόμενη πολιτική

ακόμα περισσότερο

Εγώ ήμουν πάντα

του αν-έφικτου

του άπιαστου

κι ας με φώναζαν υποτιμητικά

απολιτίκ

Το δέχομαι

κάθε εξίσωση κάθε ετικέτα

νομίζω πως μου πάει

Πάντα μου άρεσαν οι φωτεινές επιγραφές

τα μεγάλα όνειρα τα απατηλά

Ένας απολιτίκ μιας λεωφόρου

*

«Ανοίξαμε και σας περιμένουμε»

θα ‘μια ανοιχτός μέχρι τις εννιά

θα ‘μια ανοιχτός όλο το μεσημέρι

θα ‘μια ανοιχτός καθημερινές εκτός Κυριακής

ν’ ανοίξω πόρτες

ν’ ανοίξω παράθυρα

ν’ ανοίξω παντζούρια

έχω ανοίξει πολλά μέτωπα

έχω αφήσει ανοιχτό και αυτό το θέμα

έχω ανοίξει παρτίδες και μ’ αυτούς

έχω ανοίξει παρτίδες και με τους άλλους

είμαι όλος ένα ανοιχτό βιβλίο

έχω ανοιχτή γραμμή

έχω και ανοιχτή πληγή

έχω κάνει και ανοιχτή επέμβαση καρδιάς

καθότι κλειστοφοβικός

και προτιμώ την άνοιξη απ’ το φθινόπωρο

τι να πεις όμως για ένα ισόγειο

που κοιτάει στον ακάλυπτο

για ανοιχτωσιά;

Καλύτερα δώστε κάτι για το ρεύμα

*

(από τις Μισές Αλήθειες)

αν φερ’ ειπείν αν η κακιά στιγμή ήταν

ένας αναπτήρας υγραερίου και έπρεπε

να πας σ’ ένα περίπτερο να τον γεμίσεις

και διαπίστωνες έντρομος πως τα πελώρια

βυζιά της περιπτερούς συνέθλιβαν το

Ριζοσπάστη του περασμένου αιώνα

αλλάζοντάς σου τη γνώμη για τον

ισπανικό εμφύλιο

θα άναβες,

και αν ναι

θα το μετάνιωνες;

*

κι όταν το παράκαναν

τα περιστέρια

στον φωταγωγό

είπα να πάρω τα βουνά

κατέληξα στην παραμεθόριο

εκεί που ο ορίζοντας μοιάζει

με γερμένη φασολιά

-κι αν αλλάξεις πλευρό-

εκεί που οι φασολιές μοιάζουν

με σκιάχτρα

απ’ το κακό στο χειρότερο δηλαδή

ή πιο δυτικά δεν γίνεται

γι’ αυτό και είχα πάντοτε

το όπλο παραπόδα και γεμάτο

για τις στιγμές που η φύση

γινόταν πιο άγονη και απ’ τους ανθρώπους

στον κρόταφο λοιπόν

για τους τάχα ξανθούς απρίληδες

στον κρόταφο

των ποιημάτων

που μας βόλευαν κάποτε

πιο άγρια και από

την άγρια δύση

(από το Με ύφος Ινδιάνου)

Μεταναστευτικά πουλιά

πάσχει είπαν η χώρα

από αιμορραγική νόσο

αδύνατη άνοιξη

και πονοκέφαλος

-εξάνθημα η φιλοξενία

μια νύμφη του κακού καιρού

από τη Σενεγάλη

κοιμήθηκε στα Αντικύθηρα

είναι και ο ύπνος

μια άμυνα απέναντι στο δρόμο

το περιβάλλον

δεν είναι και τόσο φυσικό

ανώριμα θηλαστικά

ανώριμα θηλάζουν

τι κι αν είμαστε

οι καλύτεροι ξενιστές

το φταίξιμο

θα πέφτει

θα πέφτει πάντα

σ’ έναν

κοκκινο

λαίμη

Αλληλογραφία εξωτερικού

Τζάσπερ, είχες ποτέ σου τη σημαία του εθελοντικού λόχου των Ελλήνων

της Αμερικής κατά τους πολέμους 1912-’13; Είχες δει κουρελόπανα μέσα

στο χρόνο να μεταμορφώνονται σε έργα τεχνης; Φαντάστηκες τη φθορά

σαν μια αργόσυρτη πινελιά, το μπαρούτι σαν μια υπόμαυρη στιγμιαία

σκιά, την απόσταση του εικαστικού σαν βεληνεκές ενός όπλου στο πεδίο

της μάχης, τις σκισμένες κλωστές σαν αντανάκλαση της έντασης των

σπασμένων νεύρων, τα χαμένα κομμάτια υφάσματος σαν τη θεωρία του

χαμένου κέντρου, τις όποιες τρύπες σαν μαύρα πηγάδια του υποσυν-

ειδήτου;

Τζάσπερ, αλτ! Τις εί; Ήσουν πρόδρομος χωρίς να το ξέρεις ή πάντα θα σε

ξεπερνά ο χρόνος και η φύση; Ο χρόνος σε πιάνει απ’ τα μαλλιά, Τζάσπερ,

και δεν καταλαβαίνεις για πότε γίνεσαι λάδι σε μουσαμά. Τα οστά σου,

Τζάσπερ, θα μπορέσουν να ‘ναι το κοντάρι μιας σημαίας. Πως βίωσες

άραγε τον αμερικανικό εμφύλιο; Ήσουν με τους Νότιους ή με τους Βόρειους;

Σκοτώθηκε κανένας πρόγονός σου; Η φράση «φίλια πυρά» κυμματίζει στα

έργα σου; Τι προτιμάς, την έπαρση ή την υποστολή σημαίας; Το «μεσίστια»

Σου θυμίζει κάτι;

Τζάσπερ, επειδή ίσως σε κούρασα, μπορείς να κάτσεις ημιανάπαυση. Ξέρεις,

εδώ λένε είναι Μπαλκάνια, γι’ αυτό και συνηθίζουμε να καίμε τις σημαίες,

εδώ τα κουρελόπανα δεν τα προσεγγίζουμε, εδώ ο τόπος είναι χρόνος και ο

χρόνος τόπος, αλλά εμείς είμαστε εκτός τόπου και χρόνου. Εσύ, που είσαι;

Είσαι περισσότερο εικόνα ή και τα υλικά σου; Παίζεις, και να ναι, το τραβάς

καθόλου στα άκρα; Τα σημαινόμενά σου πιάνουνε βυθό ή επιπλέουν σε

λιμνάζοντα νερά; Η δική σου πρωτοπορία έχει πίσω πόρτα; Αλήθεια, Τζάσπερ,

στον ύπνο βλέπεις σημαίες ή μας κοροϊδεύεις; Όπως και να ‘χει, για να

τελειώνουμε, ίσως η μόνη σημαία να είναι το δέρμα μας.