ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΟΝΤΖΑΚΟΣ

Πολωνία

Πολωνία είναι ο πόνος. Χώρα φανταστικών, υψηλών καταγωγών. Ευγενών. Αν και το υψηλό δεν έχει τίποτα το ευγενικό. Πολωνία είναι ο πόνος. Χώρα απ’ όπου κατάγεται το υψηλό, ένα μικρό αλλά κρίσιμο κομμάτι από το σώμα του, ένα ακριβές κομμάτι απ’ το σώμα της τρέλας επίσης. Δεν ξέρω βεβαίως εάν είναι απ’ το πόδι της. Δεν διατείνομαι αυτό. Ο Nietzsche, που είχε επίσης − κάπως καθυστερημένα είναι η αλήθεια − δηλωθεί Πολωνός, το σούρουπο που αποφάσισε να βυθιστεί στην άνοια, στην τρέλα, φίλησε ένα περαστικό άλογο στο κεφάλι. Δεν το βρίσκω καθόλου παράλογο. Εγώ αυτό το λέω Άγγελο. Ο Άγγελος αυτού του κόσμου είναι από πόνο. Ο Άγγελος της Ιστορίας είναι Πολωνός. Ο Klee τον ζωγράφισε. Ο Benjamin έγραψε για αυτόν.

| από την ανέκδοτη συλλογή Τοπία ξανά |

Τα δάκρυα

Τίποτα ευγενικό δεν έχει η γη. Ο ουρανός αυτών των γιγάντιων, μαύρων, ανάποδων πουλιών.

Αρπακτικότερο το μελάνι τους όλο και κατεβαίνει. Βαθαίνει ανεξίτηλα στο επίπεδο σώμα μας. Αναίτια όντα αναπνέουμε σχεδόν τα πάντα. Εμείς τα ψάρια ενός διάφανου κόσμου. Ενός ριζόχαρτου οι άπειροι, απρόσιτοι πόροι.

Τα δάκρυά μας είναι το σώμα μιας άγνωστης γλώσσας. Βουβής, επιθετικής, λευκής και αφιλόξενης.

Μόνο μια φωνή από χώμα, μακρινή, που αναγνωρίζουμε ως φιλική, μας συντροφεύει. Στα σκοτεινά όνειρα των τυφλών λαβυρίνθων, που ονομάζουμε μάτια. Μας μιλά. Μιλά και δεν μπορούμε να εντοπίσουμε στον χώρο.

Το όνομά της κλαίει γοερά. Σαν εφιάλτης και σαν τον ήχο δύο τεράστιων, πάλλευκων φτερών την νύχτα.

| από την ανέκδοτη συλλογή Τοπία ξανά |

Πέτρος

Είναι ένα ον σκηνικό. Και είναι το προϊόν μιας κλίσης. Οι δύο διαστάσεις του είναι αρκετές. Λοιπών αρκετές. Είναι φτιαγμένος με χρώματα, αλλά σχεδόν ποτέ δεν συμπίπτει μαζί τους. Παρά μονάχα στον ύπνο. Έχει ένα σώμα. Ένα σώμα που διακλαδούται. Είναι ένα ον που διακλαδούται και για αυτό το σώμα του ακολουθεί. Το σώμα του έπεται. Και το σώμα του κάτι ακολουθεί, κάτι αδύνατο και για αυτό διακλαδούται. Διχάζεται, χωρίζεται, διαιρείται και ομοιάζει των δέντρων. Των δέντρων που προχωρούν προς το φως. Είναι μορφή καθιστή και σκυφτή και τα κλαδιά της τα συντροφεύει φως. Νεαρό. Και νερό. Οι φυλλωσιές του κορμού του καταλήγουν ανοίγοντας στα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Ενωμένα τα δάχτυλα απέναντι στον τεταμένο αντίχειρα, σχηματίζουν την μορφή ενός V. Το πιο μύχιό του γράμμα, το πιο μυστικό. Αυτός που είναι ένα ον αλφαβήτου. Υποστηρίζει εκεί το κεφάλι. Σ’ ένα ον αλφαβήτου. Το σώμα του καταλήγει εκεί. Αλλόκοτη απόφυση, που γυρνά και κυκλώνει και διχάζει τον εαυτό της. Και στηρίζεται εκεί. Ανάποδη απόφυση, σκυφτή. Στηρίζει εκεί. Το κεφάλι που είναι κάτι σαν γράμμα. Δεν έχει πρόσωπο. Άκρο γυμνό και ευαίσθητο, ελλειπτικό και ελλιπές. Δεν ξέρει γιατί οι άνθρωποι έχουν ταυτίσει αυτήν την στάση ενός σώματος με την σκέψη. Αυτός νομίζει ότι η σκέψη ομοιάζει περισσότερο με μια κλίση ή μάλλον μια κάμψη, ένα κοίλωμα ή μια καμπύλωση. Παρά με μια στάση ή μια πτώση. Του φαίνεται αστείο και ειρωνικό όταν ένα όν σαν αυτόν − η μορφή και το είναι κάτι διχασμένου, κάτι διπλού − ονομάζεται Παρμενίδης.

| από την ανέκδοτη συλλογή Τοπία ξανά |

Το χέρι

Η ευγένεια είναι η ευστοχία της ποίησης.
Όπως είναι προσηλωμένο στην αιτία το αντικείμενο.

Για να πετύχει στο ποίημα στοχεύει εκτός το υποκείμενο.

Υπάρχει ένα χέρι κομμένο όμως πάντα
έξω απ’ το κάδρο.

Που λάμπει σαν φως.

ۼ

Άφωνο

Πάντα ήταν άδειος ο τάφος.

Αυτή είναι η φύση του ρήματος.

Η φάρσα της λέξης αφρίζει.

Η σπαραχτική παρουσία του κρίματος.
Η σπαραχτική απουσία του ποιήματος.

Το άγνωστο είναι μόνο γλώσσα

Το άγνωστο
να κάνει κλοπή
μόνο η γλώσσα
μπορεί εις βάρος της.

Και την τομή
να κάνει φόνο
μόνο ο στίχος
ο κοφτερός του ήχου
πόνος.

/ εις βάρος σου όμως
μόνο εσύ /

| από την συλλογή Περπατώντας / μερικά ποιήματα για το τίποτα

[ Υψώνω μέσα μου και χαιρετώ ]

Υψώνω μέσα μου και χαιρετώ

Τρείς λίμνες

Που κοιμούνται εντός σου

Την άβυσσο στο μέτωπό σου

Τη νύχτα

Την ψίχα

Την οργή των νεφών

| από την συλλογή Τα σκυλιά του Ακταίωνα |