ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΛΟΣ

***

Η μνήμη άμμος κινητή

χαράζει και λιμπίζεται όλα μου τα
στρουθία όλα τα θρεπτικά μου

(Συμβαίνει κάθε δίσεκτο
που μένω πετσί και κόκαλο)

 ή
ΤΑ ΑΣΠΡΑ ΤΗΣ ΣΚΕΥΗ

«…κι εγώ που τρώω μνήμη
σαν κυκλαδίτικο μνημείο…»

Δεν θυμάμαι πια το όνομά της

το πρόσωπό της ίσως ένα
γκρέμισμα τώρα μετανάστες
κομμένο το ρεύμα

θυμάμαι όμως καλά λιακάδα ήτανε

μεσημέρι

χλωρός ιδρώτας
σκόνη ιδιωτικού δρόμου

χέρι Θεού κατάστηθα θυμάμαι
που μάλαζε τα ψυχικά υλικά

κι εσένα

να αμολάς τούς Δαλματίνους στο δωμάτιο

γιέπ γιέπ

να με φιλεύεις το σαββατιανό
να με ταΐζεις το σταφύλι

ρώγα τη ρώγα

Τα χέρια μου να λερώσω
στον πολιτισμό του κορμιού της

βαθιά

έως το μέσα των συννέφων

***

 ΦΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΣΑΝ
(Ο Αρχίλοχος στο όνειρό μου)

«Κάποιος Σάϊος θα φχαριστιέται τώρα την
ασπίδα που άθελα μου έριξα πλάι σε έναν
θάμνο κι ας ήταν όπλο διαλεχτό, όμως
εγώ κατάφερα και σώθηκα. Και τι με μέλει
για κείνη την ασπίδα; Α να χαθεί! Άλλη,
όχι χειρότερη απ αυτήν και πάλι θ’ αποκτήσω»

ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ

1
Έμαθε να βαδίζει επάνω σε σιωπές
ίσως γι αυτό τα λόγια του θυμίζουνε πουλιά

ω! μα σκέφτονται τέτοια πράγματα τα πουλιά;

2
Όταν η έκπληξις
περνάει μαχαίρι στα πλευρά μου
ένα μου όνειρο παίρνει
σάρκα και οστά

3
Σταματημένο το ρολόι
μετράω με αναπνοές

4
Γυαλιά καρφιά όλα μέσα μου

-δεν τολμάω να κουνήσω
ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι-

πετσοκόβουν τα ποιήματα

5
Αιμορραγώ ψιθύρισε και δέος τρυφερότατο
σάρωσε το κορμάκι του

6
Ο χρόνος είναι
τροφή της ποίησης

και οι εραστές της – ενίοτε

το καινούργιο του ένδυμα

7
Αλληγορίες του λευκού τον κατεσπάραξαν

8
Χιόνι ξεβάφει
όλα μου τα χρώματα
μαζί και τ’ άσπρο

9
Α! ο χρόνος
α! ο χρόνος

πουλί μικρών θανάτων

10 α
Ψηλαφίζω το σχήμα του κρανίου μου
από περιέργεια

10 β
ένα μικρό λάθος στις ανασκαφές έ-
δινε σωστά την εντύπωση χαμόγελου

11
Όταν σκοντάφτω στην τύχη μου επάνω
πέφτουνε όλες μου οι πληγές

( από το χτύπημα εννοείτε της ευχής )

12
Τα χέρια μου κόκκινα

έτσι
όπως ταιριάζει

στους νικητές

13
Όταν σκοντάφτει – η τύχη μου επάνω έν
νοείται – μέσα στον ύπνο μου πέφτει ένα
αστέρι

14
Ξυπνούν αλαφιασμένοι
- πρωτάρηδες οι αλέκτορες -
και τα καψύλλια ραμφίζουνε
των είθε

(… ψηλά στον ουρανό ένα φεγγάρι……….
εφάμιλλο… του Δίσκου της Φαιστού……..
ό,τι πρέπει - είπα - ό,τι πρέπει…………για
να σερβίρω……… το αυτοκέφαλο ποίημα )

Τσούγκριζε στο δωμάτιο
το μολεμένο της
αργύριο η λιάρα μύγα

όμως τι να σας πρωτοειπώ
να καταμαρτυρήσω

στο κρεβάτι του Προκρούστη
ξύπνησα και ήμην

τσίμα τσίμα
 ***

«…ω! όταν το αίνιγμα ευδοκιμεί
στην απάντηση είναι που πουτανίζει
η σιωπή»

ΜΥΚΑΜΝΩNΟΣ ΣΑΛΜΩΝΕΩΣ
- παράφρασις -

Λεπίδι η μέρα

κατεβαίνει και τρέμω
- φοβάμαι αυτό το αίμα
που κρεμάει από τη γλώσσα αράδα αράδα
τα τραγιά στα τσιγκέλια

ύστερα το σκοτάδι πήχτρα
- ωμότατον από την πίσσα
αρίφνητων τσιγάρων

κι εκείνο

το σπασμένο στόμα

η κατάρα μου

αδύνατον λέω
αδύνατον
να εξηγήσω
τόσο
μελάνι
στο κεφάλι μου

Όμως πόσα τσιγάρα μπορούν
να σβήσουν μέσα σε ένα ποίημα
 ***

Στην Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
- μοναδική αποδέκτη

Σας κάμω δώρο
αυτό το ωραίο πουλί
και το κλουβί του