ΔΟΥΚΑΣ ΚΑΠΑΝΤΑΗΣ

Animus1

 
Τα βράδια, καθώς  έκανε να γείρει
να κοιμηθεί, τον δρόσιζ’ αεράκι – 
στης ερημιάς  τ’ αφόρητο λιοπύρι 
του ονείρου  το γλυκόπικρο φαρμάκι: 
Βρισκόταν σε προαύλειο σχολείου
και βάδιζε μονάχος για  την τάξη,
ενώ, κατ’ απ’ ανταύγειες φθορίου,
ο επόπτης είχε βγει να του φωνάξει 
πως είχε το διάλειμμα  τελειώσει,
και θα ’πρεπε, εάν ήθελε  να φτάσει,
να  τρέξει, «έλα…, άντε…!», να προφτάσει –
να  τρέξει, πριν τις  αίθουσες κλειδώσει. 
Τα πόδια μου  καρφώθηκαν στο χώμα
μισή γενιά, κι είν’ καρφωμέν’ ακόμα.   

Κατά τους Αλχημιστές, το αρσενικό αντίστοιχο της ψυχής.

Anima

 
Τα βράδια, καθώς έκανε να γείρει
να κοιμηθεί, τον δρόσιζ’ αεράκι – 
στης ερημιάς  τ’ αφόρητο λιοπύρι 
του ονείρου  το γλυκόπικρο φαρμάκι: 
Χαμένη  σ’ ένα δάσος περπατούσε,
μαζί  με κάποια φίλη της  παλιά
που πως θα βρει το δρόμο  τη ρωτούσε,
μα  έμοιαζε πως τον  ήξερε καλά. 
Για ώρες μες το δάσος  περπατούσαν,
κι  αν κάποτε ακουγόντουσαν  τριζόνια,
νόμιζε πως σε ’κείνην τραγουδούσαν:
«Ε! δε σ’ έχουνε πάρει και τα χρόνια…» 
Στο τέλος, όταν κάθιδρη ξυπνούσε,
θυμόταν τον  σκοπό, τον τραγουδούσε. 

 
 
Εξοχικές  κατοικίες το χειμώνα 

Νύσταζα και  χωρίς να το ζητήσω
τη σφαίρα που  μας δείχνει τον καιρό 
τον μέσα μας, μου  δώσαν να κρατήσω 
και μέσα της  φοβόμουν να ειδωθώ. 
Από το θόλο πέφτανε  σεντόνια,
αστραφτερά, κατάλευκα, μεγάλα,
σκεπάζοντας σαν  έπιπλα σε σάλα
τα σπίτια μας  – μαμούθ κατ’ απ’ τα χιόνια. 
Εν τέλει, όταν απλώθηκαν παντού,
ανέτειλ’ ένα  κάτασπρο φεγγάρι
στον ουρανό – σημάδι παγετού;
Σε  λίγο θα ’ρθει πούλμαν  να μας πάρει – 
σκεπτόμουν, δίχως  ίχνος προσμονής
ή πανικού. Άβουλους, προσηνείς. 

Ο Παππούς

(ωδή σε έναν γέρο άνθρωπο που, αν και δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος, τον γνωρίζουμε όλοι καλά)

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν.
Τα μέσα δεν είναι λογοτεχνικό περιοδικό.
Στα μέσα υπάρχει η πριγκίπισσα Σαρλότ Κασιράγκι (εγγονή της Γκρέις Κέλυ),
Η κοντέσα Μόνα Βίσμαρκ και η γνωστή καλλονή Δάφνη Γκίνες.
(City Press 14. 1. 2008)
Τα μέσα δεν λυπούνται τους δεινόσαυρους.
Τα μέσα δεν ξέρουν τι θα πει Μεταπολίτευση.
Τα μέσα δεν πάνε ποτέ στη Στοά του Βιβλίου.
Εγώ δεν πολεμώ τα μέσα.
Τα μέσα τα πολεμούν (ανεπιτυχώς) οι σοβαροί ποιητές και οι λοιποí

Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι Τ Ο Υ Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ο Σ

Πες μου παππού πόσους νέους ανθρώπους βλέπεις στις εκδηλώσεις των λογοτεχνικών περιοδικών;
Πιο δύσκολα τώρα.
Εδώ σε θέλω παππού:
Από τους λίγους, ελάχιστους, νέους ανθρώπους που βλέπεις στις εκδηλώσεις των λογοτεχνικών περιοδικών πόσοι φαντάζεσαι ότι έχουν μια ικανοποιητική σεξουαλική ζωή;

Δεν ανησυχώ παππού. Αυτό που πρέπει να γίνει θα γίνει παππού.
Το κάνουν ήδη τα μέσα παππού.
Έχεις γραφτεί στο Facebook παππού;
Γρήγορα εξελίσσονται τα πράγματα ε!… παππού;
Προχθές ήταν το e-mail.

Χθες το YouTube,
Σήμερα το Facebook.
Ποιος ξέρει τι ξημερώνει αύριο παππού.
Και μεθαύριο;

Τα μέσα κάνουν καλά τη δουλειά τους παππού,
Τα μέσα κάνουν καλά τη δουλειά μου,
Τα μέσα κάνουν καλά τη δουλειά μας.

Θα αναρωτιέσαι γιατί μιλάω έτσι…, ε! παππού;
Θ’ αναρωτιέσαι τι μού ’χεις κάνει και σου μιλάω έτσι.
Σε λυπάμαι παππού, αλλά δε μου αρέσεις.
Ξέρω καλά πώς να σε στεναχωρήσω, έτσι δεν είναι παππού;
(Σ’ αυτά τα πράγματα είμαι καλύτερος κι από γυναίκα…)

***

Η γιαγιά μου, Αικατερίνη Νικολάου, το γένος Καράββα
Πέθανε το 1986, σε ηλικία 90 ετών.
Τα τελευταία χρόνια τα είχε χαμένα.
Όσο όμως την θυμάμαι στα καλά της
Ήταν ο πιο διακριτικός άνθρωπος του κόσμου.
Π.χ. όταν έβλεπα ποδόσφαιρο (την Αθλητική Κυριακή –ξέρετε– αυτή με το γνωστό σήμα),
Όταν λοιπόν έβλεπα ποδόσφαιρο έσκυβε το κεφάλι της από την άκρη της πόρτας,
Κι αν καταλάβαινε ότι δεν είχα όρεξη για πολλά-πολλά· τσουπ, πάλι πίσω στο δωματιάκι της.
Κι όταν πάλι ήμουν πιο κοινωνικός καθόταν στο πλάι μου και –θυμάμαι– διασκέδαζε ιδιαίτερα με τις κεφαλιές.
Διασκέδαζε ιδιαίτερα με τις κεφαλιές.

***

Ο Θεός να με βοηθήσει παππού, όταν γεράσω να μοιάσω σε κείνην κι όχι σε σένα,
Σε κείνην, όχι σε σένα.